Cheeky Chiang Mai

Aangekomen in Chiang Mai stappen ik en Marcel in een tuctuc-taxi. We raken aan de praat met een Nederlands meisje, Roxy. Ze heeft hiervoor 5 weken gereisd door Sri Lanka en verteld haar horrorverhaal waarin een hond een wond op haar been likte. En waar ze 's middags nog grappen maakte over 'hopelijk is het geen rabiës', kon ze 's avonds geen lucht meer door haar keel krijgen. Het heeft een aantal weken geduurd waarin ze zelfs dacht dood te gaan. Het idee van ziek worden in een onbekend land waar ze geen Engels spreken, je uitlachen en waar je compleet alleen bent raakte me zo erg dat ik besloot geen straathond meer aan te raken. Dit hield ik zo'n 1.5 dag vol.

Aangekomen bij het Thai Thai hostel probeer ik mezelf een break te geven van het lange reizen. Ik ga op het onderste bed liggen van het stapelbed en probeer m'n ogen dicht te doen. Als ik eindelijk bijna in slaap val (wetend dat ik hier moeite mee heb) wordt het bed alle kanten opgerukt. Ik probeer weer verder te slapen maar het gebeurd nog zo'n 4 keer. Ik hoor dat iemand steeds het bovenste bed op en af gaat. Als ik het gordijn agressief opzij trek kijkt een meid me geschrokken aan en loopt snel weg. Hopend dat ze dat als waarschuwing zag en wegblijft probeer ik voor de 16e keer te tukken. WEER gaat het bed heen en weer. Ik kijk omhoog en zie dat ze zich aan het omkleden is OP het bed. Nog nooit heb ik iemand zo fanatiek deodorant op zien doen. Trut. Erna hobbelt ze het bed weer af en blijft ze weg. Het slapen heb ik opgegeven en ik verkas naar het dakterras.

De dag erna begint Song Kran, het Thaise nieuwe jaar. In plaats van vuurwerk vieren de Thaise mensen 3 dagen lang het verdrijven van kwade spirits met water. 3 dagen lang wordt er fanatiek met emmers, super soakers, tuinslangen en bakken water gekloot. Nergens ben je veilig. De eerste dag is het fantastisch. De 2e dag nog steeds. De 3e dag worden mensen wat agressiever en minder sympathiek als er weer een volle emmer rivierwater over ze heen wordt gegooid. Een jongen wordt nat gegooid door een groep mensen op een jeep. Hij steekt z'n middelvinger op en de mensen stoppen de auto. Ze volgen hem en hij zet het op een rennen. Als hij de hoek om is komt hij terug gerend met nog zo'n 10 anderen. Ze vliegen op elkaar in als een gevecht in lord of the rings. Zelf hebben we de eerste dag met super soakers heel wat ogen en piemels geraakt. De stad was overvol maar des te makkelijker was het om iemand te raken. De kans dat ik hepatitus A t/m Z heb opgelopen door het warme slootwater in alle gaten van m'n lichaam was het risico meer dan waard.

Een van de avonden meeten we met vrienden. We beginnen op ons dakterras met bier en Song Sang. Tegen de tijd dat iedereen tipsy is, gaan we richting de Zoë's. Het plan van Ashley, Nathan en mij is om zo dronken mogelijk te worden. Al flink aangeschoten vinden we het een top idee om ieder 9 shots tequila te nemen. Na de 3e worden dit bodyshots en na de 5e gaat het licht uit. Ashley kan niet meer staan en wordt over een schouder gegooid en naar huis gedragen. Nog voor ze dr bed aanraakt, plast ze de grond vol. Nathan en ik zijn op dit moment nog vol in the game. We nemen beide nog 4 shots tequila en Captain Morgan.  We ontmoeten mensen waarvan we de volgende dag niet meer weten dat ze überhaupt bestaan.

De barren sluiten maar Nathan en ik zijn nog niet klaar dus we zwerven naar 'the Livingroom'. Een beetje een sketchy plaats maar a lot of fun. Als we uitgefeest zijn lopen we naar buiten rond 5 uur smorgens. Nathan is 10 seconden later dan ik maar als hij de deur open doet ziet hij me al op de grond liggen met een agressieve kale kerel over me heengebogen. Hij heeft me een klap voor mn bek gegeven, mn lip gespleten en staat klaar om nog een keer uit te halen. Mensen halen ons uit elkaar en Nathan loopt rood aan. Hij sprint op de man af en schreeuwt al zn Zuid-Afrikaanse scheldwoorden de wereld in. Ik probeer hem tegen te houden omdat ik bang ben dat de kale knakker hem een nog hardere hengst zou geven maar hij blijft zich verzetten. Met een geknakte knie, gescheurde elleboog en gespleten lip kraak ik mn hersenen opzoek naar een idee om hem te stoppen. Got it. Fake crying. Krokodillentranen rollen over mn bebloede kin en het helpt. We draaien ons om en pakken een taxi terug naar het hostel. Nathans pinpas is hij al kwijtgeraakt en dit keer typt hij 3 keer verkeerd de code van zn creditcard in. We hebben geen geld om de taxi te betalen en besluiten het op een rennen te zetten. Mini kleine romance dreigt te ontstaan maar we herpakken ons en romance turns into bromance.



De dag erna gaan we naar een water pretpark in een self-made canyon. Het bestaat uit inflatable delen als een soort wipe-out. M'n witte lijfje gooi ik van kussen naar kussen en ik verbaas mezelf over mn conditie.

Die avond gaan we weer uit. Ik ben met Marcel en een groep mensen die we net hebben leren kennen. Op weg naar de club zie ik dat Marcel opeens aan de andere kant van de weg loopt. Ik zeg nog tegen mezelf dat ik op hem moet letten, maar zodra er een aantal auto's langsrijden is hij opeens verdwenen. Bezorgd en slightly geïrriteerd roep en zoek ik nog wat rond. De anderen stellen me gerust, het is een grote gast. Germans...
In de club beginnen we weer aan de tequila's. Alles gaat as usual weer een stap te ver en een van de meiden geeft toe biseksueel te zijn en een kleine crush op me te hebben. Ik geef haar een high five die ze beantwoord met een kus op m'n mond.
Na enige tijd raken ik en Jack de groep kwijt. De clubs sluiten en we zoeken naar een die nog open is. Die vinden we. De schoenen moeten uit en het is een donkere kroeg. Ik eindig op handen en knieën en kruip tussen de benen van mensen door. Opeens heb ik geen zin meer om daar te blijven en ga ik er weer vandoor. Lopend naar huis kom ik een andere Duitse gast tegen. We raken aan de praat en hij vraagt of ik achterop z'n scooter rond wil rijden. Als er ergens avontuur te vinden is zeg ik geen nee. De zachte nachtbries voelt super fijn vergeleken met de scherpe zon overdag. Als hij stopt bij een gebouw wat blijkbaar zijn appartement is, begin ik het opeens wat spannender te vinden. Ik app mam en bel iemand op. Zeg dat ik me niet meer op m'n gemak voel. Dan geef ik mezelf een schop onder m'n hol en zeg tegen de guy dat ie me thuis moet brengen. Dit gebeurd zonder problemen. Maar you never know.

Katers heb ik allang niet meer. M'n lichaam bestaat ondertussen meer uit alcohol dan uit water. Maar als ik wakker word blijken mn knieën, handen en voeten onder de sneeën te zitten. Ik noem het mn 'warscars'. Ze hebben allemaal een verhaal. Jack heeft niks en opeens twijfel of ik wel met hem was in de donkere kroeg. Ik besluit het maar te laten, de guy durft me niet zo goed aan te kijken.

We vertrekken die dag met een groep mensen naar de olifanten. Het is fantastisch, we mogen ze voeren en wassen. Als we terug lopen zien we de volgende groep toeristen de olifanten alweer voeren en het is nog maar 10 uur smorgens. Dit gebeurd waarschijnlijk de hele dag door. Dubbel gevoel. Maar de zuigzoen van de olifant was het waard. Look mom & dad, i got a hicky. Feitje van de dag: olifanten zweten uit niks anders dan hun teennagels.



De laatste avond besluiten we uiteten te gaan. Johns place, is de naam van het restaurant. Zag er veel belovend uit. Met een grote groep besteld iedereen z'n ding. Ik ga voor de curry met kip. Als ik het bord onder m'n neus geschoven krijg schrik ik toch een beetje van het aanzicht. De kip ziet eruit alsof het al 6 jaar dood is, aan stukken gescheurd en vervolgens weer in elkaar gepropt. Maar mama didn't raise no pussies, dus op de écht misvormde stukken kip na, werk ik het voedsel naar binnen. Wrong choice. Ik begin te zweten en word misselijk. Ik wil zo snel mogelijk opstaan, wegwezen en het gevoel eraf lopen maar Thaise mensen nemen hun tijd. De rekening is 20/30 minuten later pas betaald en tegen die tijd voel ik me alsof m'n ziel uit m'n lichaam is gezogen door de gemuteerde kip. Erna vlucht ik snel naar huis waar ik snel een ziek telefoontje pleeg naar Nederland voor wat geruststelling om mezelf vervolgens te dwingen om in bed te blijven liggen. Fomo zijn tijdens het reizen is de meest vervelende ziekte die er is.

De volgende dag vertrek ik met Tamara (Nederlands) en Heidi (Engels) met een met een minivan naar Pai. We hebben 3 tot 4 uur vertraging maar mn lichaam lijkt vergeten te zijn wat irritatie en stress is dus ik gooi mezelf op de grond en geniet van het leven en alles wat me nog te wachten staat.