Cheers to Chiang Mai

Ik schrijf dit vanuit een loeihete kut bus die het heeft begeven na 20 minuten rijden en we voor 7 euro geboekt hebben. Na 4.5 week zijn we nog steeds slecht in afdingen en comfort voor de beste prijs vinden. Denk niet dat ik het ooit ga leren. Godverdomme.

(Update: het heeft 3.5 uur geduurd voor we een nieuwe bus in konden stappen. Op dit moment zit ik achter een local die zn stoel zó ver achterover drukt dat mn Nederlandse Kramer knieën zich met nog meer vocht vullen dan usual).

Na Pai vertrekken Tamara en ik weer met een slingerbus terug naar Chiang Mai. Tegen elkaar aangeplakt met een zweetreet proberen we in stilte de rollercoaster busrit te accepteren. Als we aankomen in Chiang Mai checken we weer in bij het Thai Thai hostel. Max, een schattepatat die er werkt, vraagt of ik nog dronken ben geworden in de tijd dat ik weg ben geweest. 'Poepen beren in het bos?' Antwoord ik.

We willen mijn ticket boeken naar de eilanden aangezien Tamara die van haar al heeft, maar moeten wachten op Nathan. Als hij aankomt en we expedia.com erbij pakken blijkt dat niet alleen zn creditcard ongrijpbaar is, maar ook al zn geld. Ik stel hem gerust dat we het wel fixen, maar als op z'n scooter rond de stad rijden opzoek naar een telefoon voor overzee, begint zelfs mij de moed in de schoenen te zakken. We worden weer overal heen gestuurd omdat het nergens mogelijk is en in hotels waar het wél kan moeten we een kamer boeken als we de telefoon willen gebruiken. It's all about profit. Nasty. Z'n telefoon besluit het opeens weer te doen en we kopen een simkaart.

Lang verhaal kort: we hebben hier 5 extra dagen over gedaan en waar ik altijd alles en iedereen vergeet, wil ik dit net zo snel uit mn geheugen hebben.

Tussendoor hebben we natuurlijk onze avonturen. We rijden de stad in om een voetbal wedstrijd te kijken. Als we een plek gevonden hebben ontmoeten we een 67-jarige Brit, Paul. Hij is al goed de weg kwijt en we besluiten hem mee te nemen naar The Livingroom (de club waar ik een mep in mn gezicht kreeg). Hij wilt alles voor ons betalen, ookal slaan we meerdere keren het erg verleidelijke aanbod af. Na een paar shots interesseert het ons niet meer. We ontmoeten weer een leger aan mensen waarvan we, as usual, weer vergeten dat ze bestaan. Paul roept een paar keer dat ie seks met me wilt maar als ik hem eraan herinner dat ik net zo oud ben als zn kleindochter houdt ie wijs zn mond. Als het feest voorbij is lopen we naar buiten en raakt Paul uit zn evenwicht door alcohol in combinatie met zn te zware bierbuik. Hij rolt voorover en zwaartekracht zuigt hem naar de grond. Ik jank van het lachen en erna pak ik zijn arm om hem omhoog te trekken. Nathan ben ik kwijt geraakt en ik loop terug richting mijn hostel. Opeens hoor ik langs de weg achter een auto gerommel wat klinkt als een discussie. Ik loop erop af en zie Nathan. Een kale oudere man probeert Nathan bij z'n piemel te pakken. Dronken als mn maatje is probeert hij hem weg te duwen. Zodra ik doorheb wat er gebeurd transformeer ik in de hulk en ren op de pedofiel af. Ik schreeuw wat in zn gezicht en duw hem hard tegen de muur. Geschrokken rent hij weg. Don't touch my bro, man.

In dit intense moment raken Nathan en ik elkaar wéér kwijt. Ik besluit door te lopen en eindig ergens aan de andere kant van de stad. Ik roep een taxi die me thuisbrengt (25 minuten rijden, imagine hoe verkeerd ik liep). Bij het hostel betaal ik de kerel en kom ik erachter dat Nathan nog niet terug is. Ik panic en zoek nog wat rond maar dwing mezelf te slapen en zeg tegen mezelf dat hij oke is. Als ik 2 uur later wakker word zie ik dat hij in feutushouding bij mijn voeteneinde ligt. Ik zucht de laatste stress weg en maak 'm wakker om naast me te liggen. Blijkt dat hij de weg niet terug kon vinden, ergens op straat is gaan slapen, wakker werd, zn scooter terug vond en naar het hostel is gereden. Ik ben trots.




Na een nacht goed geslapen te hebben voel ik dat mijn lichaam weer even een break nodig heeft. We besluiten de hele avond te Netflixen (tot 5:30 in de ochtend) en verbazen ons over the good time die we hebben zónder booze. What do you know.

De dag erna hebben we een nieuw plan: daydrinking. We kopen de local whiskey Song Serm, mixen het met cola en vergiftigen onszelf voor de zoveelste keer. Een Switserse chick en een Duitse guy joinen ons. Morits, de duitser, accepteerd onze uitdaging om tot het naatje te gaan. We strompelen richting de kroeg 'the Zoë's' en besluiten weer te bodyshotten. Morits mag ik niet aanraken vanwege zijn vriendinnetje thuis maar Nathan geeft hem een dikke lik in zijn zoute nek. Ik zie hem een beetje grillen. Ik en m'n brobean raken de andere 2 kwijt en we strompelen samen richting het hostel. Hier krijg ik shitty nieuws over mijn tante wat een schaduw over de avond hangt. Ik besluit naar bed te gaan.

Die ochtend vinden we Morits aan het ontbijt. Hij zit onder de krassen en denkt dat ie gedrugged is de vorige avond. Paranoide klom hij over hekken, running away and hiding for no one. We voelen ons slecht dat we hem kwijt zijn geraakt. Maar in het spel van alcohol is het ieder voor zich (en je buddies). Een uur later vertrekken we naar het vliegveld. De kater is er flink in gehakt en ik had me nog niet zo beroerd gevoeld tot deze dag. Misselijk gepaard met dissociatie creeërd een kleine bad trip. Het zweet breekt me aan alle kanten uit en als Nathan in plaats van 'mierentietjes' het woord 'mierentiechjes' brabbelt, ga ik bijna van mn stok door het lachen. Ik gun mezelf even een time out voor ik het vliegtuig in stap.

Als we opstijgen voel ik mn oren dichtklappen en bedenk me opeens dat ik al dagenlang geen piep heb gehoord in mn rechteroor. Langzaam voel ik me weer steeds gelukkiger worden. Fuck u, tinnitus. Boy bye.

Als we geland zijn is mijn kater zo goed als verdwenen. Tip van de dag:
Kater? Pak het vliegtuig.