Sick in Siem Reap
Door: Lo
30 Mei 2018 | Cambodja, Khett Siem Reab
Ik loop alweer zwaar achter op m'n schrijf schema omdat de dagen en nachten geen verschil meer maken. Knees are weak, arms are heavy... Maar ik ga m'n brein kraken want geschiedenis moet weer geschreven worden.
Het eerste deel van onze 31 uur durende trip is met de boot, wat top is voor 5 uur lang. In de anderhalf uur dat ik op het dek heb gezeten en me 2 (!) keer heb ingesmeerd heb ik een witte afdruk van mijn ketting en bikini in mijn felrode huid. Life of being white trash, you'll get used to it. Aangekomen op een compleet andere bestemming dan gepland, stappen we over in een bus. In de eerste instantie denken we met een groep mensen de VIP plaatsen gescoord te hebben. Het thema is James Bond/maffia/casino-ish, met een tafel in het midden en stoelen er omheen. Zodra we beginnen te rijden besef ik onze énorme fout. De stoelen bewegen niet. Voor 8 uur lang zit iedereen rechtop of in elkaar gevouwen op een ruimte van 40 cm⁴. De tafel staat te verweg van de stoelen om op te leunen en de plek is te klein en vol om op de grond te zitten. 10 kilometer voor we aankomen in Bangkok begeeft de bus het. In de eerste instantie wordt dit ons niet verteld. De deuren worden geopend, de airco gaat uit en the musquitto's enter. Na een uur muggenmeppen worden we van bus verwisseld waar we topstoelen krijgen, voor de laatste 10 minuten. In Bangkok aangekomen is het 4 uur smorgens en moeten we tot 9 uur wachten op de volgende bus. Opzich allemaal niet dodelijk, behalve het feit dat ik dit moet ondergaan met buikgriep. Elk uur trekt m'n buik samen alsof ik mezelf van binnenuit verteer. Misselijkheid blijft oplopen tot aan mijn huig en elke keer als de airco stopt breekt het zweet me uit. Ik hou me sterk, tho. Mama didn't raise no pussy.
Zittend bij de Burger King wordt me verteld dat de wc pas bruikbaar is vanaf 7 uur. Mijn darmen huilen maar ik pers m'n gezicht in een dankbare glimlach. Als het eindelijk tijd is om te gaan worden we naar een mini van gebracht. We zitten beide naast een onbekende, de stoelen zitten net zo vast als die van de vorige bus en een Chinees gezin gebruikt allemaal luid en duidelijk hun smartphone om kinderprogramma's te kijken, die met ogen dicht klinken als porno. Ik ben op dit moment al 25 uur wakker met nog een 6 uur durende trip voor de boeg. Er zijn een aantal momenten dat ik in slaap lijk te vallen, maar zodra mijn mond begint te hangen en te droolen schrik ik wakker. Toch halen we het einde en verbaas ik mezelf over hoe energiek ik me voel. We worden weggebracht naar ons hostel door Dee, een local die erg trustworthy lijkt in de eerste instantie. We boeken een 2 daagse trip bij hem om de laatste dag mee te eten met zijn familie. Little did we fucking know dat Dee een dickhead was. Dickhead Dee.
We komen aan bij ons hostel met de meest fantstische bedden tot nu toe. De eerste avond besluiten we de 'baby Kao San Road' te bezoeken. We gooien er 16 bier in van 1 euro per stuk en meeten een paar Fransen met wie we de avond doorbrengen. We dansen wat, shotten wat en eindigen drop dead in ons hostel.
De dag erna gaan we tempels bezoeken en kikker eten met Dickhead Dee. We komen er zo langzamerhand achter dat we goed zijn opgelicht en als we hem zeggen dat we de tweede dag niet meer willen doen dreigt hij de politie erbij te halen. Deze kerel weet hoe hij klanten binnen haalt.
De tempels zijn, ondanks de awkward situatie, fantastisch om te zien. We klimmen over afgebrokkelde stenen en door donkere gangen. Zodra ik in een grot sta, ver van de ingang, voel ik opeens mijn maag en darmen weer samentrekken. Binnen 10 seconden overweeg ik mijn opties. Ga ik een gevangenisstraf riskeren als ik hier over m'n nek ga of m'n broek naar beneden trek? Ben ik op tijd als ik naar de uitgang ren? Ik gooi mijn gok op de tweede optie en daag mezelf uit tot een real life temple run. Ik sprint langs de Chinese toeristen, hopend dat mijn witte jurk wit blijft, en kom veilig bij de wc aan.
Ik wacht op de jongens bij de auto, een paar meter bij Dickhead Dee vandaan. De terugweg is slightly awkward dus ik stop m'n muziek in mn oren en zak weer een paar keer met open mond weg.
De komende paar dagen zuigt de buikgriep me terug in bed. Nathan heeft oorontsteking en een verkoudheid. We hebben niet veel van Siem Reap gezien maar als de griep een beetje begint te zakken boeken we een bus naar de volgende bestemming. PHNOM PENH, hoofdstad van Cambodja. Ik ben er klaar voor, en m'n darmen ondertussen ook.
Het eerste deel van onze 31 uur durende trip is met de boot, wat top is voor 5 uur lang. In de anderhalf uur dat ik op het dek heb gezeten en me 2 (!) keer heb ingesmeerd heb ik een witte afdruk van mijn ketting en bikini in mijn felrode huid. Life of being white trash, you'll get used to it. Aangekomen op een compleet andere bestemming dan gepland, stappen we over in een bus. In de eerste instantie denken we met een groep mensen de VIP plaatsen gescoord te hebben. Het thema is James Bond/maffia/casino-ish, met een tafel in het midden en stoelen er omheen. Zodra we beginnen te rijden besef ik onze énorme fout. De stoelen bewegen niet. Voor 8 uur lang zit iedereen rechtop of in elkaar gevouwen op een ruimte van 40 cm⁴. De tafel staat te verweg van de stoelen om op te leunen en de plek is te klein en vol om op de grond te zitten. 10 kilometer voor we aankomen in Bangkok begeeft de bus het. In de eerste instantie wordt dit ons niet verteld. De deuren worden geopend, de airco gaat uit en the musquitto's enter. Na een uur muggenmeppen worden we van bus verwisseld waar we topstoelen krijgen, voor de laatste 10 minuten. In Bangkok aangekomen is het 4 uur smorgens en moeten we tot 9 uur wachten op de volgende bus. Opzich allemaal niet dodelijk, behalve het feit dat ik dit moet ondergaan met buikgriep. Elk uur trekt m'n buik samen alsof ik mezelf van binnenuit verteer. Misselijkheid blijft oplopen tot aan mijn huig en elke keer als de airco stopt breekt het zweet me uit. Ik hou me sterk, tho. Mama didn't raise no pussy.
Zittend bij de Burger King wordt me verteld dat de wc pas bruikbaar is vanaf 7 uur. Mijn darmen huilen maar ik pers m'n gezicht in een dankbare glimlach. Als het eindelijk tijd is om te gaan worden we naar een mini van gebracht. We zitten beide naast een onbekende, de stoelen zitten net zo vast als die van de vorige bus en een Chinees gezin gebruikt allemaal luid en duidelijk hun smartphone om kinderprogramma's te kijken, die met ogen dicht klinken als porno. Ik ben op dit moment al 25 uur wakker met nog een 6 uur durende trip voor de boeg. Er zijn een aantal momenten dat ik in slaap lijk te vallen, maar zodra mijn mond begint te hangen en te droolen schrik ik wakker. Toch halen we het einde en verbaas ik mezelf over hoe energiek ik me voel. We worden weggebracht naar ons hostel door Dee, een local die erg trustworthy lijkt in de eerste instantie. We boeken een 2 daagse trip bij hem om de laatste dag mee te eten met zijn familie. Little did we fucking know dat Dee een dickhead was. Dickhead Dee.
We komen aan bij ons hostel met de meest fantstische bedden tot nu toe. De eerste avond besluiten we de 'baby Kao San Road' te bezoeken. We gooien er 16 bier in van 1 euro per stuk en meeten een paar Fransen met wie we de avond doorbrengen. We dansen wat, shotten wat en eindigen drop dead in ons hostel.
De dag erna gaan we tempels bezoeken en kikker eten met Dickhead Dee. We komen er zo langzamerhand achter dat we goed zijn opgelicht en als we hem zeggen dat we de tweede dag niet meer willen doen dreigt hij de politie erbij te halen. Deze kerel weet hoe hij klanten binnen haalt.
De tempels zijn, ondanks de awkward situatie, fantastisch om te zien. We klimmen over afgebrokkelde stenen en door donkere gangen. Zodra ik in een grot sta, ver van de ingang, voel ik opeens mijn maag en darmen weer samentrekken. Binnen 10 seconden overweeg ik mijn opties. Ga ik een gevangenisstraf riskeren als ik hier over m'n nek ga of m'n broek naar beneden trek? Ben ik op tijd als ik naar de uitgang ren? Ik gooi mijn gok op de tweede optie en daag mezelf uit tot een real life temple run. Ik sprint langs de Chinese toeristen, hopend dat mijn witte jurk wit blijft, en kom veilig bij de wc aan.
Ik wacht op de jongens bij de auto, een paar meter bij Dickhead Dee vandaan. De terugweg is slightly awkward dus ik stop m'n muziek in mn oren en zak weer een paar keer met open mond weg.
De komende paar dagen zuigt de buikgriep me terug in bed. Nathan heeft oorontsteking en een verkoudheid. We hebben niet veel van Siem Reap gezien maar als de griep een beetje begint te zakken boeken we een bus naar de volgende bestemming. PHNOM PENH, hoofdstad van Cambodja. Ik ben er klaar voor, en m'n darmen ondertussen ook.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
