Beers and Buckets in Bangkok

Een hele geile goeiemorgen, Nederland.

Omdat ik te druk bezig was met alle prikkels verwerken en avontuur vinden, kon ik de tijd/zin nog niet vinden om dit allemaal zwart op wit te zetten. Nu, 4 weken en zoveel liter alcohol later, begon ik toch de pressure te voelen om te delen wat ik hier mee maak aan de andere kant van de wereld. En aangezien ik me soms amper kan herinneren waar ik woon wilde ik het risico niet nemen dat ik alles en iedereen vergeet die ik tegenkom.

Ik ga proberen te beginnen bij het begin, hold your tits en brace yourself.

4 april, de dag dat ik alles en iedereen achterlaat voor een nomadisch leven ergens aan de andere kant van de wereld. De avond voor ik vertrek kom ik erachter dat mijn vlucht die ochtend 2 uur eerder vertrekt dan ik in mijn hoofd had. Ik moet mijn tas nog pakken, haar verven, hostel boeken en mezelf voorbereiden. Nadat ik mama ongeveer weer tot een bovennatuurlijk stressniveau heb gezogen hebben we eindelijk alles voor elkaar en kan ik zogenaamd rustig nog wat uurtjes slapen. Maar niet echt. Door tijdelijke tinnitus die door de spanning zo luid klinkt als een brandalarm kom ik niet in slaap. Maar ik zit redelijk in de acceptatiefase en als ik die ochtend uit bed kom met ogen alsof ik hooijkoorts heb, ben ik alsnog redelijk excited.

Bij de parkeergarage op Schiphol word ik even overweldigd door stresshormonen. Ik gooi er een paar tranen uit en kan alleen maar denken 'what the fuck doe ik mezelf aan'.



Lieve, lieve vrienden komen speciaal voor mij naar Schiphol om me voor de laatste keer te zien voor ik mezelf in Thailand 'terug vind' en compleet anders en zen bij ze terugkom. Marc, Ti (misje), Sander en Maurits hebben het bed vroeg verlaten voor een laatste half uur met mij.

Als het tijd is om te vertrekken kan ik maar een paar woorden uitbrengen: 'neem me mee terug'. Ik voel een halve paniekaanval opkomen als ik wegloop bij mijn mensen. 'Papa, kom me halen plz' kan ik nog een soort van uitbrengen.

Nadat ik mezelf dwing om door te lopen en nog net optijd bij mn vliegtuig aankom zie ik dat ik naast een Nederlandse jongen zit. We raken aan de praat wat de stress wat wegneemt. Het eindigd in een retegezellige vliegreis waar hij me de basics van het reizen uitlegt.

Tijdens onze tussenstop in India blijkt dat we het volgende vliegtuig gemist hebben. We moeten 7 uur wachten op de volgende, maar omdat ik redelijk slaapdronken ben voel ik me nog steeds excited nadat ik een paar tranen heb weggepinkt door te bellen met mam. Als excuus krijgen we een light meal van de burger king. Als witste persoon in een straal van een paar 100 km word ik pittig aangestaard. Niks nieuws. Ik weet dat ik reflecteer.

Na 7 uur pakken we het volgende vliegtuig en blijken we gedegradeerd te zijn van fancy naar armoedig met stoelen die zo rechtop staan dat je voorover leunt.

Aangekomen in Bangkok 5 uur later neem ik afscheid van de Nederlandse jongen. Weer angstig bel ik broer Mel op waar ik weer even mn chill moet vinden. Eenmaal in de taxi voel ik me compleet in het diepe gegooit maar wel al iets meer op mn gemak.

Na een half uurtje kom ik aan bij het hostel Back Home Backpackers. Buiten zitten een aantal mensen en als ik bij de balie kom word ik begroet door een mooie jongen die me 'pretty' noemt, Joe. Ik krijg een rondleiding en laat de jetlag niet toe. Na mam verteld te hebben dat ik aangekomen ben en me een awkward seaturtle voel, pushed ze me om bij de rest te gaan zitten. Ik merk dat ik als ongemakkelijke Arie even moet uitzoeken hoe dit in gods-naam werkt. Maar de mensen blijken top en sociaal te zijn en zuigen me in hun verhalen.

De avond begint met alcoholspelletjes die, zoals ik gewend ben, compleet uit de lopen. Als opdracht moet ik een lapdance geven aan Shruly. Een Joodse Amerikaan die ik, nadat hij me verteld dat hij een Trumpvoter is, liever niet meer aanraak. Al gok ik dat hij hetzelfde dacht na mijn lapdance. Ik eindig in mannenkleren met een shirt als broek waar ik mn piemel uit de kraag kan hangen als ik iemand wil shoqueren. Nathan draagt mijn jurk. Paul en Marcel (2 duitsers) zijn erbij. We belanden op een open plein waar ik mn break dance trucs laat zien, maar ook mijn zorgzame kant als ik een uur lang voor een morbide obesitas man zorg. Als de jongens me weer terugvinden en we in bed liggen begint het te regenen. Een moussonregen waar je in kunt verdrinken. Ik schreeuw naar Paul dat we naar buiten moeten. Hij twijfelt geen seconde en volgt me de straat op. We rennen rond, adopteren een paar honden, staren wat de lucht in en... een kleine romance onstaat. Tegen de tijd dat we weer binnenkomen trek ik mn zeiknatte jurk uit. Als ik me omdraai sta ik oog in oog met Bill, een 60-jarige native die werkt bij het hostel. I showed him the world.



De ochtend erna kom ik erachter dat ik mn fannypack kwijt ben. Met 300 euro erin. Iets waar ik nooit meer over wil praten.

1.5e dag later vertrekt Paul richting India. We hadden een instant connectie en konden onwijs goed met elkaar overweg. Het scheelde niet veel of ik had hem over gehaald om in Thailand te blijven, maar de Duitse rapper moest beginnen aan zijn muziekcarriere. Er wordt me nog meerdere keren gevraagd hoe ik het ga overleven nu Paul weg is. 'Alcohol drinken en je problemen vergeten'.

De 3 daarop volgende dagen verlopen ongeveer hetzelfde. Met een groep vrienden komen we een huskypuppie tegen die ik voor 10000 bath kan kopen. For a second sta ik op het punt om de baby te adopteren, tot iemand me erop wijst dat ik niet eens voor mezelf kan zorgen. Laat staan voor een pup. Teleurgesteld lopen we verder en om mezelf weer op te vrolijken kopen we armbandjes waar het volgende opstaat:

- i love horsecock
- i love whalesperm
- i love ladyboys
- i spread aids (mn persoonlijke favo)

Ik ontmoet een Engelse jongen, Steven, die flink te weg kwijt is dmv alcohol. Hij danst als Shakira en het blijkt dat er een scheur in zn broek zit. Bij zn bil. Hij draagt geen onderbroek. Om de seconde krijg ik een lapdance waarbij ik een harige bil over mn been voel glijden. Maar ik klaag niet. Ik geef Nathan mijn sleutel mee zodat hij het hostel in kan en hij zou wachten tot ik thuis kwam. Ik en Steven lopen nog wat rond opzoek naar Mac Donalds. In geuren en kleuren verteld hij me over zn 'pencil dick'. Bar interessant, maar ik sober up en haak af. Terug bij het hostel is Nathan 6 x een tosti gaan halen bij de 7/11. De kiddo komt geen gram aan. Puberty...



De 5e dag geeft mijn lichaam het op. Ik word zwetend wakker van de hitte en zodra ik rechtop ga zitten voelt het of ik weer net zo hard ten aarde ga storten. Ik loop naar beneden en lig wat rond in het hostel tussen de mensen. Slapen kan ik weer niet. Hoe meer je wilt slapen, hoe moeilijker dat wordt. Na een paar uur dwing ik mezelf door de stad te lopen met wat vrienden en trekt het gevoel van flauwvallen weer weg.

Om toch nog wat van de stad te zien ipv alleen de alcoholische toerist uit te hangen vertrekken we richting een grote markt. Er werd ons verteld dat we het konden lopen, maar nadat we 45 minuten in de taxi zaten begonnen we daar toch aan te twijfelen. We kopen wat kleren, lopen rond opzoek naar eten. Als we ergens naar binnen lopen begint het vreemd te ruiken. Ik kijk om me heen en zie in een grote pan een homp rood-zwart vlees met bot eruit steken. Er lopen vliegen overheen en er komt een damp af. Zodra ik het ding in de gaten heb slaat de stank me als een klap in mn gezicht. De kater helpt hier niet bij mee. De warme walmen die verdacht veel ruiken naar dood zorgen voor gag-reflexen die steeds gevaarlijker worden. Ik voel mn maag samentrekken en krijg tranen in mn ogen. Met mn handen voor mn mond snelwandel ik de tent door. Een plek waar mensen rustig hun voedsel naar binnen proberen te werken terwijl er geen zuurstof meer te vinden is. Ik ben net optijd buiten.

Ik besluit met Marcel samen de bus te nemen naar Chiang Mai. Een groot deel van het hostel trekt ook die kant op, dus niet voor iedereen is het een 'ttyn', maar een 'see u soon'. Behalve voor de hostelmedewerkers. En die viel wel even zwaar. Back home Backpackers voelde al echt als een thuis.

De bus naar Chiang Mai duurt zo'n 8 uur. Marcel ligt zo'n 7.5 uur in coma. Omdat ik weet dat ik insomnia heb opgelopen door tinnitus haal ik bij de Pharmacy slaappillen. 0 van gevoeld, 0 geslapen. Maar, again, acceptatie. En na 8 uur komen we aan in Chiang Mai. Dikke ogen, billen nog in de vorm van de busstoel, uitgeput. Maar compleet klaar voor het volgende avontuur.