Kus voor Koh Pha Ngan
Door: Lo
19 Mei 2018 | Thailand, Ko Pha-Ngan
Koh Phanang
Wachtend op de boot tussen een enorme berg toeristen probeert een dronken Duitser de boel te regelateuren. 'ONE LINE, KOH PHANANG, GET IN ONE LINEEE'. Zijn stem klinkt vaag zoals de mijne na te veel bier. Niemand geeft hem aandacht behalve het meisje dat naast hem staat. Ik zie haar mondhoeken gefokt omlaag trekken en ze veegt zijn spuugspetters van haar wang en schouders. Ik gok dat ze zich nu afvraagt of ze een afspraak moet maken bij de GGD.
De boottrip is dikke prima. Bennet, Nathan en ik zitten buiten op het dek en volgen de golven naar ons nieuwe avontuur.
Aangekomen bij het Arena Hostel ontdek ik dat het een sport hostel is. Even vraag ik me af hoe dit gaat mixen met ons idee van feesten, maar als ik de hoek om loop blijk ik veilig te zijn komende dagen. De bar is 24/7 geopend <3.
We proppen onze Backpacks in onze lockers in de dorm en op dat moment komt Randy binnengelopen. Een Amerikaan en absoluut een schat. Pure gold, zo zachtaardig als hij blijkt te zijn. Hij is redelijk getanned, maar zijn dancing skills zijn nog witter dan de mijne. Wat een geruststelling, het kan nog beroerder.
Die avond is meteen ons eerste feest. Het idee was om naar een waterval party te gaan, maar het hele hostel is flink de weg kwijt tegen een uur of 12 waardoor niemand nog wilt gaan. Nathan en ik switchen weer van kleding, en ik overval mezelf met het top idee om ermee het zwembad in te duiken. Met telefoon. Ik lijk even later vergeten te zijn dat ik met tas en al het water in ben gesprongen want zodra ik mijn bewustzijn weer wat meer terug heb geef ik mijn zeiknatte tas aan iemand om erop te letten met de woorden 'zodat ie niet nat wordt!'.
De rest is een blur.
Als ik wakker word in Nathans big white t-shirt door een kerel die snurkt als een grasmaaier, besluit ik m'n nadorst te verzorgen. Ik loop zonder broek richting de bar, 9 uur 's morgens. Er is 1 jongen die me aankijkt met een herkennende blik. 'Kut', denk ik. 'Speel mee'. Hij vraagt hoe ik me voel en ik reageer vaag met een 'still drunk, still fine, forgot your name'. Zijn naam is Jordan, Frans Canadees en hij ligt op dezelfde kamer als wij met zijn broer Jason. Jason blijkt de grasmaaier te zijn en ik moet komende nachten nog dealen met zijn demon snore.
De uren erna word ik nog zo'n 5 keer aangesproken door mensen met dezelfde herkennende blik in hun ogen als Jordan. Géén van hun gezichten komt me bekend voor. Núl belletjes gaan rinkelen en elke keer speel ik het spel opnieuw mee. Het gaat me verrassend goed af zolang ik maar zeg 'crazy night, just forgot your name'.
Als we next door iets aan het eten zijn zie ik opeens een bekend achterhoofd lopen. Marcielo, de enige guy die ik ken wie een hanenkam godvergeten goed kan hebben en die we hebben leren kennen in ons eerste hostel in Bangkok. Ik spring over het bankje heen waar ik op zat, gooi een sprint in de strijd en duik op zijn rug. Nathan achtervolgt me net zo hard en een kleine familie reünie volgt.
Die middag besluiten we een buggy te huren. Het is een gele tijger zoals de oude trut mobiel van mijn moeder en ik vertrouw mezelf voor geen reet achter het stuur. Maar dat vertel ik niemand. Als we Bennet hebben opgehaald rijden we 4 meter verder naar de 7/11. Daar geeft mijn gele snelheidsmonster het al op. We krijgen hem niet meer aan de praat maar we moeten zo vertrekken naar de jungle party dus we vergeten het hele apparaat en lopen 4 meter terug naar ons hostel.
Met een groep drinken we in met never have i ever. Het ding hiermee is dat het vrijwel áltijd eindigt in sextalk. En het ding dáármee is dat niemand dat erg vind. Nathan kan niet mee door oorontsteking. Officieel mijn eerste avond uit zónder m'n brobean. Adultlife.
De jungle party ziet er magisch uit. Black lights, bomen, muziek en mensen. Het blijkt een hele taak te zijn om aan drank te komen dus ik besluit dat eens op een laag pitje te zetten. Ik weet zowaar de hele avond nog, WAT EEN NEW WORLD.
Ik kom in al mijn blijheid Marcielo weer tegen en we komen op het idee om toffe mensen te vinden die alleen zijn en die onze crew willen joinen. Als we een groep vreemde vogels bij elkaar hebben gesprokkeld begint het keihard te regenen. At the beginning is het fantastisch en een klein deel blijft door de regen rennen. Na een uur dringt de kou door tot aan m'n botten en besluit ik ervandoor te gaan. Mijn crazy crew doet hetzelfde.
Die ochtend maakt mijn menselijke alarm in vorm van grasmaaier me weer wakker. Ook Randy trekt het niet en we besluiten erop uit te gaan om eten en een nieuwe telefoon te kopen.Ik vind een redelijk goedkope Samsung en kan er weer even mee door. Voor eten vinden we een vegan tentje (golden Randy is animal and everything friendly). Het eten triggert al mijn smaakpapillen en even lijkt het het beste wat ik ooit gegeten heb. Maar dan herinner ik me pizza en Mac Donalds en vind mezelf weer terug.
's Avonds maken we ons klaar voor de full moon party. Nathan zit aan de antibiotica dus gaat nuchter (besef even dat de oorontsteking niet op een beroerder moment kon komen binnenvallen). Met een grote groep en een flinke borrel op vertrekken we die kant op. Tijdens het kleine stuk dat we nog moeten lopen koop ik een paar vleugels. We lopen het grote strand op en ik ren straight naar de buckets to treat myself. Als ik terugloop word ik overvallen door een kleine heartattack. Voor een seconde denk ik dat ik de Ex zie lopen, en nuchter had ik de ontmoeting aangekund maar dronken voel ik dat het one way or another niet soepel gaat verlopen. Ik snelwandel de andere kant op en raak de andere kwijt. Nathan achtervolgt en haalt me in. Als ik hem het verhaal uitleg zie ik de Ex dichterbij komen. Het is hem niet. Fake-Ex. Lijkt er van dichtbij ook precies 0 op. Ik ben gerustgesteld en in desperate need of glasses. En een therapeut.
Ik verzorg weer een meisje die op het strand in slaap is gevallen en compleet de weg kwijt is. Later hoor ik dat ik woorden tegen haar zei als: 'het is oké, ik ga voor je zorgen, niemand laat je ooit nog alleen'. Nieuw bewijs dat alcohol me nog dramatischer maakt dan ik al ben.
Zoals gewoonlijk als ik een bepaald level aantik wil ik de zee in. Ik trek m'n shirt uit, scheur mijn vleugels af, gooi m'n tas naar Nathan en duik in het water.
Als ik eruit kom doe ik geen moeite om m'n shirt en wings terug te vinden en ga verder met waar het feest gebleven is.
Wanneer de avond bijna voorbij is popt het idee op om met een groep de zonsopgang vanuit het water te bekijken. Ik duik er weer in, maar iets meer ontnuchterd voel ik opeens veel meer planten tegen mijn voeten en benen. Ik gril ervan en haak mezelf om Bennet en Nathan heen. Rond 8 uur besluiten we eruit te gaan. Nathan ontmoet zijn Engelse kalverliefde en gaat met haar mee. Randy, Bennet en ik gaan voor wat voer. Bennets ogen zijn zo rood alsof ie een flinke joint heeft gerookt. Opeens besef ik me dat ik naast m'n shirt ook m'n dr Martens niet meer heb. Voor een seconde interesseert het me niet maar aangezien het mijn enige schoenen zijn ondertussen ga ik ze toch maar zoeken. Na hulp van wat onbekenden vind ik ze terug en gaan we met de taxi terug naar ons hostel. Daar aangekomen vind ik een verslagen Jordan en Jason. Hun telefoons en 1 portemonnee zijn gejat. I feel bad for them en vraag of ze hun problemen willen wegdrinken met mij. De verdrietige vibe is instant verdwenen en ik neem ze hand in hand mee naar de bar. Ik voel dat ik er enigszins beroerd uitzie maar het maakt weinig uit. Alcohol is liquid courage/confidence.
Tegen de tijd dat ik naar bed wil zie ik dat Randy nog wakker is. Hij vraagt of ik Friends wil kijken. Sure, why not. Ik kijk een paar minuten, besef me dat het totaal overrated is en val vervolgens in slaap.
Een paar uur later word ik misselijk wakker, met buikkrampen en nat van het zweet. Ik strompel naar de wc en breng daar het volgende half uur kokhalzend door. Buikgriep. Ik blijk toch niet zo onverwoestbaar als ik altijd dacht.
Ik bedenk me dat we de fucking buggy zijn vergeten en duw mezelf weg van de wcpot.
Voor de zoveelste keer maak ik Nathan wakker en gaan we op pad om de vrouw te vinden van de buggy. We krijgen maar een klein beetje van het geld terug omdat we zolang gewacht hebben met fixen. Goed. Was te verwachten.
We boeken onze tickets naar onze volgende bestemming en besluiten daar ter plekke dat dat Cambodja wordt. Siem Reap it is. KOM MAAR DOOR MET DE 31 UUR DURENDE REIS. Had ik geweten wat ons te wachten stond dan had ik het nooit geboekt...
Wachtend op de boot tussen een enorme berg toeristen probeert een dronken Duitser de boel te regelateuren. 'ONE LINE, KOH PHANANG, GET IN ONE LINEEE'. Zijn stem klinkt vaag zoals de mijne na te veel bier. Niemand geeft hem aandacht behalve het meisje dat naast hem staat. Ik zie haar mondhoeken gefokt omlaag trekken en ze veegt zijn spuugspetters van haar wang en schouders. Ik gok dat ze zich nu afvraagt of ze een afspraak moet maken bij de GGD.
De boottrip is dikke prima. Bennet, Nathan en ik zitten buiten op het dek en volgen de golven naar ons nieuwe avontuur.
Aangekomen bij het Arena Hostel ontdek ik dat het een sport hostel is. Even vraag ik me af hoe dit gaat mixen met ons idee van feesten, maar als ik de hoek om loop blijk ik veilig te zijn komende dagen. De bar is 24/7 geopend <3.
We proppen onze Backpacks in onze lockers in de dorm en op dat moment komt Randy binnengelopen. Een Amerikaan en absoluut een schat. Pure gold, zo zachtaardig als hij blijkt te zijn. Hij is redelijk getanned, maar zijn dancing skills zijn nog witter dan de mijne. Wat een geruststelling, het kan nog beroerder.
Die avond is meteen ons eerste feest. Het idee was om naar een waterval party te gaan, maar het hele hostel is flink de weg kwijt tegen een uur of 12 waardoor niemand nog wilt gaan. Nathan en ik switchen weer van kleding, en ik overval mezelf met het top idee om ermee het zwembad in te duiken. Met telefoon. Ik lijk even later vergeten te zijn dat ik met tas en al het water in ben gesprongen want zodra ik mijn bewustzijn weer wat meer terug heb geef ik mijn zeiknatte tas aan iemand om erop te letten met de woorden 'zodat ie niet nat wordt!'.
De rest is een blur.
Als ik wakker word in Nathans big white t-shirt door een kerel die snurkt als een grasmaaier, besluit ik m'n nadorst te verzorgen. Ik loop zonder broek richting de bar, 9 uur 's morgens. Er is 1 jongen die me aankijkt met een herkennende blik. 'Kut', denk ik. 'Speel mee'. Hij vraagt hoe ik me voel en ik reageer vaag met een 'still drunk, still fine, forgot your name'. Zijn naam is Jordan, Frans Canadees en hij ligt op dezelfde kamer als wij met zijn broer Jason. Jason blijkt de grasmaaier te zijn en ik moet komende nachten nog dealen met zijn demon snore.
De uren erna word ik nog zo'n 5 keer aangesproken door mensen met dezelfde herkennende blik in hun ogen als Jordan. Géén van hun gezichten komt me bekend voor. Núl belletjes gaan rinkelen en elke keer speel ik het spel opnieuw mee. Het gaat me verrassend goed af zolang ik maar zeg 'crazy night, just forgot your name'.
Als we next door iets aan het eten zijn zie ik opeens een bekend achterhoofd lopen. Marcielo, de enige guy die ik ken wie een hanenkam godvergeten goed kan hebben en die we hebben leren kennen in ons eerste hostel in Bangkok. Ik spring over het bankje heen waar ik op zat, gooi een sprint in de strijd en duik op zijn rug. Nathan achtervolgt me net zo hard en een kleine familie reünie volgt.
Die middag besluiten we een buggy te huren. Het is een gele tijger zoals de oude trut mobiel van mijn moeder en ik vertrouw mezelf voor geen reet achter het stuur. Maar dat vertel ik niemand. Als we Bennet hebben opgehaald rijden we 4 meter verder naar de 7/11. Daar geeft mijn gele snelheidsmonster het al op. We krijgen hem niet meer aan de praat maar we moeten zo vertrekken naar de jungle party dus we vergeten het hele apparaat en lopen 4 meter terug naar ons hostel.
Met een groep drinken we in met never have i ever. Het ding hiermee is dat het vrijwel áltijd eindigt in sextalk. En het ding dáármee is dat niemand dat erg vind. Nathan kan niet mee door oorontsteking. Officieel mijn eerste avond uit zónder m'n brobean. Adultlife.
De jungle party ziet er magisch uit. Black lights, bomen, muziek en mensen. Het blijkt een hele taak te zijn om aan drank te komen dus ik besluit dat eens op een laag pitje te zetten. Ik weet zowaar de hele avond nog, WAT EEN NEW WORLD.
Ik kom in al mijn blijheid Marcielo weer tegen en we komen op het idee om toffe mensen te vinden die alleen zijn en die onze crew willen joinen. Als we een groep vreemde vogels bij elkaar hebben gesprokkeld begint het keihard te regenen. At the beginning is het fantastisch en een klein deel blijft door de regen rennen. Na een uur dringt de kou door tot aan m'n botten en besluit ik ervandoor te gaan. Mijn crazy crew doet hetzelfde.
Die ochtend maakt mijn menselijke alarm in vorm van grasmaaier me weer wakker. Ook Randy trekt het niet en we besluiten erop uit te gaan om eten en een nieuwe telefoon te kopen.Ik vind een redelijk goedkope Samsung en kan er weer even mee door. Voor eten vinden we een vegan tentje (golden Randy is animal and everything friendly). Het eten triggert al mijn smaakpapillen en even lijkt het het beste wat ik ooit gegeten heb. Maar dan herinner ik me pizza en Mac Donalds en vind mezelf weer terug.
's Avonds maken we ons klaar voor de full moon party. Nathan zit aan de antibiotica dus gaat nuchter (besef even dat de oorontsteking niet op een beroerder moment kon komen binnenvallen). Met een grote groep en een flinke borrel op vertrekken we die kant op. Tijdens het kleine stuk dat we nog moeten lopen koop ik een paar vleugels. We lopen het grote strand op en ik ren straight naar de buckets to treat myself. Als ik terugloop word ik overvallen door een kleine heartattack. Voor een seconde denk ik dat ik de Ex zie lopen, en nuchter had ik de ontmoeting aangekund maar dronken voel ik dat het one way or another niet soepel gaat verlopen. Ik snelwandel de andere kant op en raak de andere kwijt. Nathan achtervolgt en haalt me in. Als ik hem het verhaal uitleg zie ik de Ex dichterbij komen. Het is hem niet. Fake-Ex. Lijkt er van dichtbij ook precies 0 op. Ik ben gerustgesteld en in desperate need of glasses. En een therapeut.
Ik verzorg weer een meisje die op het strand in slaap is gevallen en compleet de weg kwijt is. Later hoor ik dat ik woorden tegen haar zei als: 'het is oké, ik ga voor je zorgen, niemand laat je ooit nog alleen'. Nieuw bewijs dat alcohol me nog dramatischer maakt dan ik al ben.
Zoals gewoonlijk als ik een bepaald level aantik wil ik de zee in. Ik trek m'n shirt uit, scheur mijn vleugels af, gooi m'n tas naar Nathan en duik in het water.
Als ik eruit kom doe ik geen moeite om m'n shirt en wings terug te vinden en ga verder met waar het feest gebleven is.
Wanneer de avond bijna voorbij is popt het idee op om met een groep de zonsopgang vanuit het water te bekijken. Ik duik er weer in, maar iets meer ontnuchterd voel ik opeens veel meer planten tegen mijn voeten en benen. Ik gril ervan en haak mezelf om Bennet en Nathan heen. Rond 8 uur besluiten we eruit te gaan. Nathan ontmoet zijn Engelse kalverliefde en gaat met haar mee. Randy, Bennet en ik gaan voor wat voer. Bennets ogen zijn zo rood alsof ie een flinke joint heeft gerookt. Opeens besef ik me dat ik naast m'n shirt ook m'n dr Martens niet meer heb. Voor een seconde interesseert het me niet maar aangezien het mijn enige schoenen zijn ondertussen ga ik ze toch maar zoeken. Na hulp van wat onbekenden vind ik ze terug en gaan we met de taxi terug naar ons hostel. Daar aangekomen vind ik een verslagen Jordan en Jason. Hun telefoons en 1 portemonnee zijn gejat. I feel bad for them en vraag of ze hun problemen willen wegdrinken met mij. De verdrietige vibe is instant verdwenen en ik neem ze hand in hand mee naar de bar. Ik voel dat ik er enigszins beroerd uitzie maar het maakt weinig uit. Alcohol is liquid courage/confidence.
Tegen de tijd dat ik naar bed wil zie ik dat Randy nog wakker is. Hij vraagt of ik Friends wil kijken. Sure, why not. Ik kijk een paar minuten, besef me dat het totaal overrated is en val vervolgens in slaap.
Een paar uur later word ik misselijk wakker, met buikkrampen en nat van het zweet. Ik strompel naar de wc en breng daar het volgende half uur kokhalzend door. Buikgriep. Ik blijk toch niet zo onverwoestbaar als ik altijd dacht.
Ik bedenk me dat we de fucking buggy zijn vergeten en duw mezelf weg van de wcpot.
Voor de zoveelste keer maak ik Nathan wakker en gaan we op pad om de vrouw te vinden van de buggy. We krijgen maar een klein beetje van het geld terug omdat we zolang gewacht hebben met fixen. Goed. Was te verwachten.
We boeken onze tickets naar onze volgende bestemming en besluiten daar ter plekke dat dat Cambodja wordt. Siem Reap it is. KOM MAAR DOOR MET DE 31 UUR DURENDE REIS. Had ik geweten wat ons te wachten stond dan had ik het nooit geboekt...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
